SHOGEER | Hameed Aziz Abadi

شوگیر 

( عزیزآبادی)

او کنا تِیدار نا کِرنچ آتے خوانسہ کنا بیوسی ءُ بزّگی نا وِیدن ءِ سرپند مس، او کنا پِروکا خن تا خِیسُنی نا رازءِ ہم پُہہ مس ، دا ہیت پَک ءِ ،کہ ای بھلّو گیر ئسے آن مُرغن آ نن تا شوگیر اٹ اختہ و جان اُٹ، ای اُوڑان دا سوج ءِ کیو، ۔۔۔کہ نی کنا مونجھائی و تلوسی ءِ امر چائیسُوس، نی کنا خن تا خیُسی نا مسخت ءِ دِیر آن سوج کریس۔۔۔؟ ای اونا دانائی و حکمت آ حیران مسُّوٹ کہ کنا سوج آن مُست کنا سوج نا ورندی ءِ تس ،پارئے۔۔۔ نا تیدار نا کرِنچ آتے ٹی نا بیوسی او بزّگی نا تیوی او داستان ئس نوشتہ ءِ ، نا پَروکا خنک ہم دا گواہی ءِ ایترہ کہ نی سوب ئسے نا استار کن بیخی تلوسہ اُس ۔۔۔ او کنا خیسُن آ خن تے تہکیر اَٹ ہریسہ کنے پارے ۔۔ ای ہم نے آن بار مُرغن آ نن تے شوگیر اٹ تدیفینُٹ، او کنے دا ہم پارے کہ اول سرئٹ نے آن بار کنا باء ٹی ہم دَرم و ایلمی نا ہنین آ ہُورئے تِسُّر۔۔۔ ہمو ہنین آ زہر وخت تون اوار اوار کنا تیوی جون اٹ تینا تاثیر ءِ بھاز تُرندی اٹ تالان کرسہ کرئے، اَندن نے آن بار کناہموکان بیوسی و بزّگی، لنگھڑی و نت شپادی، خڑینک و خسّکہ نا خرین آ دئے تا بناء مس، ای ہم نے آن بار ہنین او زند ئسے کن جت پت کریٹ، کنا دا جت پت آن ہر نیمہ غا لُمّہ نا ماک چست مسُّر، جوزہ غاک ہم وگّا ہنگار، عاشق آتا قافلہ موت نا خن تے ٹی خن تے خلیسہ کاٹم تلف آ راہی راون مسُّر، جونک تمّسہ کریر ، پیرانگا باوہ غاک ورنا تا شریدہ مروکا جون تے کوپہ تِسُّر، چندی روناک اینو اِسکان گار ۔۔۔۔ کہی تا جونک بے گور ءُ کفن اسہ کڈ ئسے ٹی پُوروک۔۔۔۔ ڈاکٹر ءُ استادآک ہم سُم تا گواچی۔۔ پین تو پین ، کودک آک ہم مرگ نا باہوٹ ٹی۔۔۔۔ 

اونا دا گپ آتیان کنے انداگمان مس کہ او ہُو بہ ہُو کنا ساڑی حالت نا قصہ ءِ بیان کننگ ٹیءِ، اونا ہیت آک نہ بیرہ یکمہ ٹِک اسُّر، بلکہ او نا ہرلوز رغدار نا سُم آن بار کنا اُست ٹی ہم لگّسہ کریکہ ۔ اونا ہیت آتے آن ای دا سرپند مسُّوٹ ، او کنا دڑد ءُ غمان پورو وڑئٹ سُہو ئے، اندا سبب آن کنے اوڑان پین سوج چست کننگ نا جیرت ہم ودی متو، کنے پک گمان مس کہ اوکنا مون آ روح بہ روح تولوک اف، بلکن اوکنا است نا تِہہ تُرون ٹی ءِ، انتئے کہ سوج ءِ سُجّفنگ آن مُست سوج نا ورندی بیخی سر جم اس۔

نیٹ ای جیرت کرسہ بنگان آن دا سوج ءِ چست کریٹ، کہ نی ہم اندا ڈکھ ءُ ویل ، سختی ءُ سوری، جور ءُ جفا تیان تدیسہ کرینُس ، ای ہم اندا سختی ءُ سوری تیان گدرینگنگ ٹی اُٹ ، نی تومرغن آ نن تا شوگیر آن مدامی سرسوب مسُّوس،گُربام نا اِستار نما تیدار آ گروشک تِننگ ٹی ءِ، ولے کنا گُربام نا اِستار داسکان ءِ ڈُب ٹی ءِ کنا استار داسکان مون انگا جمّر تا گواچی ءِ ، نی کنے دا پا کہ کنے پین اَٹ وخت شوگیر کروئی تمّک، ای پین اٹ وخت اسکان شریدہ غا جون تے کوپہ تروٹ۔ ۔ ۔ ۔ ای پین اٹ وخت ئس کان تینا ڈغار آ بدر سلوٹ۔۔۔۔؟ او اسہ ساعت ئسے کن کنا خن تے ٹی ہُرا، ای ہم اونا پُرمہر آ خن تے ٹی تین کِن اُمیت نا ڈیوا ئے روشن خنسہ، ہمت و جاغُن نا کلہوئے تالان خناٹ، او تینا ورندی آن مہالو کنے غورئٹ بِننگ او عمل کننگ ناپارت کرسہ پارے، کہ کنا ہمت و حوصلہ ہمو وخت اِسکان برجا اس تا وخت اِسکان او دم کشتہ متویسُوس، ہرا تم آ کہ او دم کشتہ ءُ دمدر مس گُڑا کنا شوگیر کروکا ننک گروبام ئسے نا پڑوئے کریر۔ کچاری نا گڈسرئٹ بنگال اسہ متل ئس پارسہ کنے آن موکل کرئے، جنگ بیرہ منہ ساعت نا ئے، نرینہ تاؤ ہتے۔