غزل
زہیرو
کنا خنک نیکن
ملاسا
بریسہ
چیوخت نی کنے
آ کنا سا
کرف
زیبلا خنتا
دیدار تینا
نا خنتا
زہیرو کنا خنک
ملاسا
ہشا
زندگی اے کہ
نا دا جتائی
ارے
کنتو سنگت نا
غم پاس پاسا
سعد
پالونی اس ارے
خن تہ تون دا
کہ دا
بیوسی اے
ترودے دلاسا
غزل
نے کنا
اُست نا اف سما
دلرُبا
ہوغیوہ
یاد ٹی نا سدا
دلربا
کرنگا
مہر نا اے کنا
جان سا
نا پنٹ
ای مریو دُن
فدا دلربا
پین اف
کس کنا پاوہ
اے بے وفا
اتنکن
مسونُس لاتما
دلربا
زند نا
ہر خوشی پاوہ
نے بے سما
بر پدا
کنتو کرنی سخا
دلربا
مَنِس
منپیس است نا
بادشاہ
دا سعد
زندگی ءِ ہشا
دلربا
غزل
کنے نا
جتائی ہشانے
برک نی
کنا رنج
غمتے دمس کم
کرک نی
نما یاد
ٹی مس ورنائی
ایسر ختم دا
برک
تینا یادے نے
پاوہ درک نی
ننے
اوغفک نا دا
تصویر چپے
کنا درد
غمتا کہ درمان
مرک نی
توارے
سعد نا اسیکہ
بِنک نی
تینا
اُستے کپہ کنا
ساہ چُنک نی
غزل
ارے
ابتداء عشق نا
ہوغسہ نی
سما اف
کنے انت وا
سوچسہ نی
ہرا فکر
ٹی اُس پریشان
اینو
نی
جوڑتے تینا ہوغسہ
پوشسہ نی
ھنوکا
ہنانے بفک
داسا ولدا
تینا
انتکہ اُستے
پا ریفسہ نی
کنا
قدرو شانے اول
تِتویسک
کہ داسا
کنے ہوغسہ
پٹیسہ نی
سعد
زندگی پاوہ
اندادے بیشک
کسس نا
غمتے تینتو
بشخسہ نی